مقایسه اثر ۲ روش فیزیوتراپی در بهبود کشیدگی ضربه ای درجه i و ii لیگامانهای خارجی مچ پا

کشیدگی لیگامانی مچ پا شایعترین آسیب ورزشی است و بیش از      این کشیدگیها در افرادی بروز می کند که سابقه آن را داشته اند. درمان انتخابی اولیه در کشیدگیهای لیگامانی درجه i وii مچ پا، فیزیوتراپی است. در ایالات متحده هزینه درمان و توان بخشی این کشیدگیها بیش از دو بیلیون دلار در سال می باشد. از جمله دلایل تکرار(عود) کشیدگی لیگامانی مچ پا کامل نشدن برنامه درمانی یا نبود روشهای درمانی کارآمد برای آن است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثرات برنامه رایج فیزیوتراپی با یک برنامه جدید بود که برنامه درمانی جدید به منظور آموزش تعادل و حس عمقی طرح ریزی شده است. در این تحقیق تعداد 30 بیمار مبتلا به کشیدگی لیگامانی مچ پا انتخاب و بطور تصادفی به 2 گروه 15 نفری تقسیم شدند. برای گروه اول 10 جلسه درمانی با روش سنتی و برای گروه دوم 10 جلسه درمانی با روش جدید فیزیوتراپی انجام شد. بیماران هر گروه قبل از شروع درمان و در پایان 10 جلسه درمانی با آزمونهای تعادلی استاتیک و دینامیک بالینی و ابزاری مورد ارزیابی قرار گرفتند. براساس نتایج به دست آمده در هر دو گروه درمانی، شاخصهای مورد نظر قبل و بعد از درمان بطور معنی داری بهتر شده بودند. نتایج آزمون محدوده های ثبات در ایستادن روی دو اندام و اندام مبتلا در گروه  درمانی جدید بهبودی بیشتری داشت بطوری که در مقایسه با گروه درمان سنتی اختلاف آماری معنی داری را نشان داد. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت که هر چند هر دو روش درمانی در بهبود بیمار مؤثر بوده اند اما روش جدید که در آن  تا کید بر حس عمقی و بهبود تعادل وجود دارد، میزان بهبودی بیشتر و زمان لازم برای برگشت مجدد به ورزش کمتر بوده است